Nowy Kraków. Szlakiem nowoczesnej architektury i współczesności

On zawsze po prostu był. Klejnot szlifowany przez wieki, który w minionym, dwudziestym wieku, uniknął losu większości polskich miast. Przetrwał wojnę, a przetrwawszy ją opierał się potem architektonicznej fantazji Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej, jednocześnie pozwalając jej na rozwój nowego organizmu poza swoją główną, zabytkową tkanką. Tak dotrwał Kraków do czasów szalonej wolności lat dziewięćdziesiątych, której ledwo się opierał. Udało się i oczyściwszy niedawno ścisłe z centrum z nachalnej, reklamowej zarazy, dotarł do czasów współczesnych w stanie prawie idealnym. Stanąwszy przed nowymi wyzwaniami, musi teraz ciągle odpowiadać na pytania: dokąd pójść, na co sobie pozwolić, jak ingerować w tą swoją cenną tkankę, a jak nie, aby się za nadto nie uszkodzić.

Większość z tych, którzy przybywają do Krakowa na dzień, dwa lub kilka, pamięta potem, i wspomina jeszcze długo, Rynek Główny, ulice Floriańską i Grodzką, Wawel czy Kazimierz. We wspomnieniach przetaczają się pocztówkowe ujęcia z dorożkami w tle, z kawiarniami wypełniającymi wąskie ulice starego miasta, obrazy z pięknymi kościołami, których dzwony rozbrzmiewają w mieście. Wszyscy wiedzą, jaki jest Kraków a ci, którzy tego nie wiedzą, którzy nie znają uroku ulicy Brackiej, na której, jak powszechnie wiadomo, prawie zawsze pada deszcz, zapewne kiedyś, choćby raz w życiu, z pewnością tego doświadczą.

Kraków to jednak coś więcej aniżeli tylko skansen historii i centrum polskiego, powolnego, słodkiego życia. Jak wiele innych miast, musi wiecznie odpowiadać sobie na ciągle aktualne pytanie – dokąd będzie podążać, co będzie robić, jak będzie się rozwijać. Oraz to najważniejsze – czy w starym, dobrym Krakowie, jest miejsce na nowość, świeżość i na nowoczesność?

Odczuwanie miasta. Nowoczesność to dobra organizacja miasta, choć nie tylko

Podróżując w ostatnim czasie po dużych miastach Polski, odczułem jakoś bardziej intensywnie to, iż zrobiliśmy wszyscy spory krok do przodu. Nie w ciągu roku, czy dwóch, ale raczej w ciągu ostatniej dekady, z pewnością w czasie naszej obecności w Unii Europejskiej. Tak, jak zaskakiwały mnie inne metropolie, pomyślałem, iż chciałbym, aby i Kraków zaskoczył tych, którzy do niego przybywają i mają odrobinę więcej czasu, by wyjść trochę dalej poza ukochane przez wszystkich obszary Rynku czy Kazimierza. Tak powstał ten subiektywny przewodnik po Nowym Krakowie i kilku wybranych przeze mnie miejscach, gdzie każdy znajdzie coś innego, coś dla siebie, coś czasami z zupełnie innej bajki, ale zawsze coś w świeżym otoczeniu, w murach nowoczesnej architektury, która staje się częścią wizerunku Krakowa tak samo, jak jego piękne, historyczne kamienice.

Kraków bardzo często porównywany jest do Wiednia. Najczęściej przez własnych mieszkańców, którzy chcieliby, aby Gród Kraka czerpał najwięcej inspiracji właśnie z tej, niezwykle bliskiej nam kulturowo, stolicy. W miastach, gdzie tkanka centrum jest już w zasadzie ukształtowana, kompletna, wszelkie nowe koncepcje i konstrukcje, szczególnie te nowoczesne, muszą przede wszystkim współgrać z otoczeniem. Takie właśnie są niektóre miejsca, o których postanowiłem dziś opowiedzieć. Pojawiają się nagle, czasami znienacka, wyróżniają się, ale nie dominują i nie zakłócają istoty zabytkowego, dobrze znanego wszystkim, Krakowa.

Przewodnik po nowoczesnym Krakowie. Sugerowana trasa zwiedzania

Jakiś czas temu zrozumiałem, że nowoczesność to nie tylko błyszczące, nowe budynki. Nowoczesność to także mądre rozwiązania komunikacyjne, dobra przepustowość miasta, przyjazne podejście do mieszkańców i odwiedzających, to kultura, nie tylko ta wysoka, ale także międzyludzka. Dlatego też pierwszą rzeczą, o której należy pamiętać zanim ruszy się na spacer, do którego tutaj namawiam, jest fundamentalna rada i prośba zarazem – samochody, gdy dotrze się już do miasta, należy zaparkować i wrócić do nich dopiero, gdy wyjeżdżać się będzie do domu. Nowoczesność to bowiem także myślenie o innych. Wszyscy wiedzą, z jakim problemem borykamy się w stolicy Małopolski, nie jest tajemnicą, że czasami trudno tutaj oddychać, i ostatnią rzeczą, jakiej tutaj potrzebujemy, to dodatkowe samochody. Kraków to miasto, które z łatwością zwiedzać można pieszo, zaś tam, gdzie jest dalej, zawsze dojedzie się komunikacją publiczną.

Miejsca, o których postanowiłem opowiedzieć, można zobaczyć w jeden dzień. Można, choć nie daje to wystarczająco czasu na pełny odbiór ich oferty, dlatego minimalny czas, który zaleciłbym każdemu chętnemu, to dwa dni. Wszystko po to, aby poznać je po naszemu, po krakowsku, powoli i z wieloma przerwami na kawę.

Moja podróż po nowoczesnym Krakowie rozpoczyna się w Centrum Manggha, w miejscu, które było przed wielu laty pierwszym sygnałem, że w mieście zaczyna się coś dziać. Stamtąd dosłownie kilka kroków dzieli nas od całkiem świeżego nabytku – ICE Kraków. Spod niego spacerem lub tramwajem udamy się przez Kazimierz w stronę Kładki Bernatka, która odmieniła dwie dzielnice miasta, a która doprowadzi nas do Cricoteki, jednej z najciekawszych konstrukcji ostatnich lat. Spod Cricoteki to już tylko kilka kroków do MOCAK-u, miejsca, na które w Krakowie czekałem długo. Stamtąd, na dłuższą przejażdżkę tramwajem, wybierzemy się po to, aby dotrzeć do Muzeum Lotnictwa, następnie na chwilę pod Tauron Kraków Arena, spod której wrócimy do centrum. Tam, na małym obszarze ścisłego starego miasta, także dzieją się rzeczy ciekawe. Rozpoczynając od Pawilonu Wyspiańskiego przejdziemy szybko przez Rynek, aby dotrzeć do Pawilonu Czapskiego. Po dłuższej chwili w nim spędzonej, pozostanie już tylko spacer do Małopolskiego Ogrodu Sztuki i wieczorny relaks w TYTANO.

***

Przystanek pierwszy: Muzeum Sztuki i Techniki Japońskiej Manggha

W Mandze i wraz z Mangghą, rozpoczyna się moja historia o nowoczesnym Krakowie. Wraz z jej pojawieniem się nad Wisłą w roku 1994, wraz z jej falistym kształtem, który kontrastował z majestatycznym Wawelem po drugiej stronie, coś się przełamało. Dlatego też od tego miejsca zaczynam naszą podróż i nasz spacer. Manggha to wyjątkowe miejsce, gdyż stanowi naszą krakowską bramę do zamkniętego świata Japonii. Prawie sto lat temu, w 1920 roku, pisarz i podróżnik, Feliks Jasieński, przekazał Muzeum Narodowemu ogromny zbiór dzieł przywiezionych z Japonii. Tą niesamowitą kolekcję zobaczył w 1944 roku na wystawie w Sukiennicach, młody Andrzej Wajda. Kilkadziesiąt lat po tym, gdy zafascynował się tą dalekowschodnią kulturą, podczas odbierania nagrody w Kioto, zdecydował, że przyłoży się do wybudowania miejsca, które pomieści całą kolekcję dzieł zgromadzonych przez Jasieńskiego.

Tak, dzięki wielkiemu reżyserowi, którego podczas swojej ostatniej drogi, tłumnie żegnał Kraków i jego mieszkańcy, posiadamy miejsce, które niezmiennie fascynuje swoimi zbiorami oraz wystawami czasowymi. Sam projekt budynku jest dziełem japońskiego architekta Arata Isozaki, który współpracował przy jego realizacji z Krzysztofem Ingardenem. W zeszłym roku Manggha wzbogaciła się o nowy, przylegający do starego, pawilon. Galeria Europa – Daleki Wschód to wyjątkowe miejsce w skali europejskiej, które zajmuje się artystyczną wymianą pomiędzy Starym Kontynentem a Azją. Pomimo tego, iż nowy gmach ujmuje prostotą, założeniem było, aby nie konkurował z ikoną , jaką jest pierwsza Manggha.

Strona internetowa: link

Przystanek drugi: Centrum Kongresowe ICE Kraków

Dosłownie kilka kroków od Mangghi, w miejscu, w którym pamiętam obskurne przystanki dla prywatnych busów, małą pętle autobusową i dużo dziurawych dróg, wyrosło coś wielkiego. Cała przestrzeń Dębnik przeszła w ostatnich latach przez ogromny proces zmiany, który rozpoczął się wraz z budową wielkich hoteli na tychże terenach. Ostatnim, najmocniejszym akcentem tego miejsca jest Centrum Kongresowe ICE Kraków, które ukończono pod koniec 2014 roku. O ile sama bryła budzi wśród niektórych mieszkańców wiele kontrowersji, o tyle samo miejsce było Krakowowi po prostu niezwykle potrzebne. Ten wielofunkcyjny budynek, który pozostaje pod zarządem Krakowskiego Biura Festiwalowego, gości ogromną ilość różnorodnych wydarzeń.

Strona internetowa: link

Przystanek trzeci: Kładka Ojca Bernatka

Spod centrum kongresowego wybieramy się na spacer przez most Grunwaldzki, którym docieramy na Kazimierz. Przeszedłszy przez jego centrum, bądź też wzdłuż Bulwarów Wiślanych, docieramy do pieszo-rowerowej kładki spinającej dwa brzegi Wisły.

Niejedna osoba może zastanawiać się, dlaczego w moim zestawieniu pojawia się coś tak trywialnego, jak piesza kładka. Otóż trywialność tej konstrukcji jest tylko pozorna. Nie tylko stała się ona pewną ikoną tej części Krakowa, ale także, i przede wszystkim, ożywiła spory obszar po obu stronach Wisły, tak na Kazimierzu jak i w obszarze Podgórza. Powstała ona na miejscu dawnego mostu Podgórskiego i służy pieszym oraz rowerzystom. Jak wszystko w Krakowie, podobnie jak i w innych miastach, tak i kładka budziła i budzi wiele kontrowersji. Zarzuca się to, iż powstała ona w sąsiedztwie dwóch bliskich sobie mostów oraz że odbiega od oryginalnego projektu. Faktem jednak jest, iż ten otwarty w 2010 roku trakt, stał się rozpoznawalną ikoną oraz przypomniał o niezwykle ważnej dla wielu, koncepcji otwarcia miasta na rzekę. Wraz ze znajomymi z Salwatora, jednej z najbardziej centralnych dzielnic Krakowa, wielokrotnie dyskutowaliśmy, jak świetną rzeczą byłoby wybudowanie kładki łączącej tę dzielnicę z Dębnikami, choćby w miejscu, gdzie kończy się ścieżka na bulwarach tuż przy klasztorze Norbertanek.

Przystanek czwarty: Cricoteka

Przeszedłszy Kładkę od strony Kazimierza, dochodzimy na drugą stronę Wisły, do Podgórza, które z każdym rokiem staje się coraz bardziej modną i piękną stroną Krakowa. Już z kładki rzuca się w oczy nietypowa konstrukcja nad brzegiem rzeki.

Nigdy nie zapomnę tego, że moje pierwsze, prawdziwe spotkanie z Tadeuszem Kantorem miało miejsce w jednej z monachijskich pinakotek na dzień przed wylotem na chińską emigrację. Jakoś zapadł mi wtedy mocno w pamięć i po powrocie do Polski udałem się w końcu na Kanoniczą, do miejsca, gdzie zgromadzono archiwa jego twórczości. We wrześniu 2014 roku otwarto nową siedzibę przy ulicy Nadwiślańskiej, która od razu odmieniła pejzaż tej części Krakowa. Wielka konstrukcja powstała na miejscu zaadaptowanych budynków dawnej elektrowni Podgórze. Ta niezwykle ciekawa realizacja architektoniczna spełnia rolę budynku wielofunkcyjnego, który jest nie tylko centrum wystawienniczym, ale także ośrodkiem dokumentacji, teatrem, centrum konferencyjnym oraz magazynem.

Strona internetowa: link

Przystanek piąty: MOCAK – Muzeum Sztuki Współczesnej w Krakowie

Od Cricoteki to w zasadzie kilkunastominutowy spacer przez coraz bardziej ujmujące Podgórze. Po drodze mija się pomnik Bohaterów Getta, by potem spacerując ulicą Lwowską dotrzeć do tej części Krakowa, która w ostatnich latach przeszła bodaj najbardziej dramatyczną przemianę. Zabłocie, kiedyś industrialna część miasta, odkrywa się dziś na nowo i przyciąga do siebie coraz większe rzesze odwiedzających. Powodem są nie tylko interesujące punkty gastronomiczne, ale przede wszystkim słynna wśród odwiedzających Fabryka Schindlera. Jednak dla mnie jeszcze bardziej interesujące jest to, co dzieje się tuż obok, czyli bryła MOCAK-u oraz to, co możemy znaleźć w jego wnętrzach.

Na to miejsce, otwarte w połowie 2011 roku, czekałem długo. Od jakiegoś czasu przemierzałem świat i wszędzie tam, gdzie mogłem, odwiedzałem muzea sztuki współczesnej, czy też nowoczesnej, ciągle poszukując jakiejś interesującej świeżości. Sztuka nowoczesna to dla mnie coś, co przyciąga uwagę człowieka na pewnym etapie życia. Jest to etap następujący po zapoznaniu się z klasycznym kanonem, po wielu odwiedzinach z muzeach narodowych, po czasie znudzenia bardzo podobnymi do siebie dziełami z różnych epok. Wtedy wkracza na scenę to, co szokuje, co intryguje, co skłania do nieszablonowego myślenia. Takiego miejsca w Krakowie brakowało, dlatego odkąd pojawił się MOCAK, wpadam do niego regularnie oraz zabieram do jego wnętrz praktycznie każdego, kto odwiedza Kraków. Museum of Contemporary Art in Krakow, bo od tego bierze się nazwa tej instytucji, w idealny sposób komponuje się z industrialnym otoczeniem Zabłocia.

Sam budynek powstał na terenach byłem fabryki Schindlera, zaś za projekt odpowiedzialne było włoskie biuro Claudio Nardiego, twórcy architektury neomodernistycznej. Głównymi założeniami były: podkreślenie industrialnego dachu pilastego oraz doświetlenie przestrzeni wystawienniczej światłem naturalnym. To pierwsze nawiązywało do części miasta, w której położony jest MOCAK. Głównym zadaniem drugiego założenia było zaś stworzenie idealnych warunków do prezentacji sztuki.

MOCAK, jeśli chodzi o założenie, wychodzi od powojennej awangardy i skupia się głównie na sztuce minionych dwóch dekad. W swojej kolekcji posiada dzieła artystów z całego świata, w tym takie nazwiska jak: Edward Dwurnik, Lars Laumann czy Krzysztof Wodiczko.

Absolutną ikoną MOCAK-u stała się instalacja Stanisław Drożdża pod tytułem Między. Małe, świetnie naświetlone pomieszczenie pełne liter, stanowi genialne tło dla zdjęć. Ciężko znaleźć kogoś, kto mając możliwość odwiedzenia tego muzeum, zrezygnowałby z wejścia do środka i  zrobienia fotografii. Od tego właśnie jest sztuka współczesna: ma zastanawiać, prowokować, namawiać do interakcji. Ci, których sztuka nowoczesna zainspiruje do dalszego odkrywania, niech wpadną na koniec do muzealnej księgarni, gdzie znajdą całkiem bogatą ofertę świetnych książek i albumów o sztuce.

Strona internetowa: link

Przystanek szósty: Muzeum Lotnictwa Polskiego w Krakowie

Do kolejnego miejsca, które warto odwiedzić, nie warto iść spacerem. Całkiem spora odległość dzieli MOCAK od Muzeum Lotnictwa, jednak pokonana tramwajem numer 9 z przystanku Zabłocie, skraca się do kilkunastu minut, które można spędzić na oglądaniu tego, jak i Kraków poza centrum, zmienił się na przestrzeni ostatnich lat. Mijać więc będziemy nowe biurowce ABB, następnie nowe rondo Mogilskie i położoną tuż obok niego Operę Krakowską, aż w końcu dotrzemy do miejsca, które w ciągu ostatnich lat przeszło ogromną transformację.

Pamiętam jakby przez mgłę ten hangar, w którym mieściło się Muzeum Lotnictwa lata temu. Bardziej chyba zapamiętałem to wielkie pole pełne starych samolotów, podobne do wielu tego typu miejsc, które widziałem głównie w krajach byłego bloku wschodniego. I nagle, po długiej absencji, wróciło to miejsce do mnie niczym długo niewidziany bumerang i zaskoczyło mnie tak, iż postanowiłem odkryć je na nowo dla siebie.

Nowy budynek Muzeum Lotnictwa Polskiego to zupełnie nienarzucająca się, niedominująca nad okolicą konstrukcja, której kształt i zarys, z lotu ptaka przypominające wirujące śmigło, stały się nowym symbolem muzeum. Bryła rozbita jest na trzy elementy, z których dwa stanowią przestrzeń wystawienniczą, zaś jedno skrzydło stanowi przestrzeń wielofunkcyjną. To, czego dokonał ten otwarty w 2010 roku gmach, to nowe tchnienie w sposób odczuwania miejsca. Do niedawna był to swoisty cmentarz samolotów i śmigłowców, obecnie zaś przestrzeń ta uzupełniona została o miejsce nowoczesne i multimedialne, które w ciekawy sposób opowiada historię polskiego i małopolskiego lotnictwa.

Strona internetowa: link

Przystanek siódmy: Tauron Arena Kraków

Niedaleko miejsca, w którym znajduje się Muzeum Lotnictwa Polskiego, w zasadzie po drugiej stronie Parku Lotników, wyrósł pewien grzybek, a dokładniej rzecz ujmując wielki, jak wszystkie poprzednie, także wielofunkcyjny, budynek. Tauron Arena to hala widowiskowa z prawdziwego zdarzenia, na którą Kraków czekał długo. Otwarta, jak wiele innych miejsc, w szczęśliwym dla miasta roku 2014, gości dziś wielkie imprezy, na które pod Wawel ściągają tysiące odwiedzających.

Poza koncertami i wydarzeniami sportowymi, Tauron Arena było miejscem rozgrywania Mistrzostw Świata w siatkówce w roku 2014 oraz Mistrzostw Europy w Piłce Ręcznej Mężczyzn na początku tego roku. Przy okazji zwiedzania różnych miejsc z tego mini przewodnika, warto sprawdzić aktualną ofertę koncertową obiektu.

Strona internetowa: link

Przystanek ósmy: Pawilon Wystawienniczo-Informacyjny Wyspiański 2000

Spod Tauron Areny, bądź też spod Muzeum Lotnictwa Polskiego, wracamy do historycznego centrum Krakowa. Nie po to jednak, aby podziwiać Rynek Główny, ulicę Grodzką czy Wawel, to już widzieliście. Odejdziemy zaledwie kilka kroków od wspomnianego rynku i na Placu Wszystkich Świętych, na rogu z ulicą Grodzką, znajdziemy kolejny przykład współczesnej realizacji architektonicznej, tym razem w samym centrum starego miasta.

To kolejny budynek, przy okazji którego przewija się nazwisko Krzysztofa Ingardena. Konkurs na zagospodarowanie wąskiej działki po kamienicy wyburzonej w 1939 roku, wygrał w roku 1992 Koreańczyk, Nonchi Hwafong Wang. Sześć lat później, w ramach Festiwalu Kraków 2000, ogłoszono pomysł budowy pawilonu, który ostatecznie zaprojektował, wspomniany wcześniej, Krzysztof Ingarden. I tak, prawie dekadę później, w roku 2007, otwarto pierwszą gustowną realizację w ścisłej tkance starego miasta. Zewnętrzną fasadę budynku zdobią trzy niezrealizowane wcześniej witraże Stanisława Wyspiańskiego, zaś w środku tej niezwykle wąskiej budowli, znajduje się Krakowskie Biuro Festiwalowe oraz jeden z punktów Informacji Miejskiej. To tutaj warto wpaść po wszystkie informacje na temat miasta, gdy zaczyna się zwiedzanie od historycznego centrum.

Strona internetowa: link

Przystanek dziewiąty: Pawilon Józefa Czapskiego

Pozostając w temacie Pawilonów, warto wspomnieć o najświeższym obiekcie współczesnego, nowoczesnego Krakowa. Schowany na tyle Muzeum im. Henryka Hutten-Czapskiego, pawilon Józefa Czapskiego, to miejsce, które łączy w sobie współczesną, minimalistyczną estetykę, oraz pasjonującą historię niezwykle ciekawego człowieka.

Adam Zagajewski powiedział swego czasu: Mamy kłopot z Józefem Czapskim – nasz świat nie bardzo potrafi sobie poradzić z postacią wybitnego bardzo artysty, malarza i znawcy sztuki, który był też uczestnikiem i świadkiem tragicznych wydarzeń, żołnierzem, kronikarzem, redaktorem, podróżnikiem mimo woli, patriotą i kosmopolitą równocześnie. 

Świetnie za to radzi sobie Pawilon z tym, jak opowiadać o człowieku tak wielowymiarowym. Na dwóch z trzech pięter tego budynku zgromadzono opowieść o kimś, kto stanowi inspirację i materiał na zupełnie osobną opowieść. Urodzony w Pradze pod koniec XIX wieku, przeżył wszystkie okropności wieku XX, by pod koniec tegoż umrzeć w Paryżu doczekawszy wolnej Polski, nowej epoki, nowej estetyki i nowej sztuki. Józef Czapski był nie tylko malarzem, ale także znawcą sztuki, literatury, krytykiem, pisarzem, żołnierzem Wojska Polskiego, świadkiem Katynia i człowiekiem, który przez całe swoje życia walczył o prawdę na ten temat. Był też w końcu kronikarzem swojego życia, który w dwustu siedemdziesięciu ośmiu tomach okraszonych rysunkami, udokumentował swoje życie od 1942 do 1991 roku.

Miejsce to, położone przy ulicy Piłsudskiego, powinno w mojej opinii stać się obowiązkowym punktem zwiedzania Krakowa, gdyż opowiada historię fascynującą, podaną przy tym w nowoczesny sposób i w murach wykwintnego, współczesnego budynku.

Strona internetowa: link

Przystanek dziesiąty: Małopolski Ogród Sztuki

Ostatnim przystankiem naszej niezwykle kulturalnej podróży przez nowoczesny Kraków, jest kolejne miejsce, które wyłania się nagle i gdy je zauważamy, dochodzimy do szybkiego wniosku, iż pięknie komponuje się z zastaną tkanką miejską. Małopolski Ogród Sztuki przy ulicy Rajskiej to krakowskie centrum kultury, które tworzy unikatową przestrzeń dla zróżnicowanych grup ludzi.

Przy realizacji tego projektu ponownie pojawia się nazwisko Krzysztofa Ingardena, który projektuje tą nową przestrzeń dla Teatru im. Juliusza Słowackiego. Najpiękniej funkcję Ogrodu opisał wspomniany autor projektu, który określa go jako artystyczną przestrzeń, gotową do uprawiania wszelkich form sztuki. Taki właśnie jest MOS, wielowymiarowy i otwarty.

Strona internetowa: link

Przystanek jedenasty: TYTANO

Tuż obok Małopolskiego Ogrodu Sztuki, zupełnie niedaleko, zaledwie kilkadziesiąt kroków w dół ulicy Rajskiej, na ulicy Dolnych Młynów, znajduje się pewne miejsce. Kiedyś był to smutny przystanek dla busów odjeżdżających do podkrakowskich miejscowości oraz parking dla wszystkich tych, którzy przyjechali zwiedzać Kraków. Jeszcze wcześniej, w latach swojej świetności, znajdowały się tam Zakłady Przemysłu Tytoniowego. Od dawna spekulowano, co może wydarzyć się w tak atrakcyjnej lokalizacji w ścisłym centrum miasta. I tak wydarzył się cud, cud nad Wisłą, a właściwie z dala od Wisły.

Dolnych Młynów 10 to obecnie jeden z najgorętszych adresów w Krakowie, zarazem przykład udanej, choć nadal postępującej, rewitalizacji starego miejsca. Wszystko zaczęło się, gdy Fundacja Tytano wynajęła od hiszpańskich właścicieli teren dawnych zakładów, tworząc, jak sami to nazwali, Miejski Ekosystem Idei. Docelowo na terenie dawnej fabryki ma działać około pięćdziesięciu firm. W tej chwili znajdziemy tam restauracje, kawiarnie, piwiarnie, sklepy z designem. Tytano bardzo szybko stało się miejscem, w którym po prostu się bywa. W sposób naturalny przyciągnęło to miejsce wszystkich tych, którzy wcześniej bawili w Forum Przestrzenie. Każdy, kto wpada do Tytano regularnie, z niecierpliwością wypatruje nowych podmiotów, które pojawiają się w tej przestrzeni.

Tym, którzy przemierzać będą Kraków po trasie wspomnianej w powyższym tekście, polecam zakończenie dnia właśnie w tym miejscu. Nie jest to, tak zupełnie szczerze mówiąc, punkt alternatywny i nieznany. Znają go w zasadzie wszyscy, jednak nie jest to Rynek Główny, nie jest to Kazimierz, jest to Nowy Kraków, Kraków świeży, Kraków będący ciągle żywym i rozwijającym się organizmem.

Strona internetowa: link

Nowoczesny Kraków / Post Scriptum

W ostatnim czasie przez miasto przetaczała się dyskusja odnośnie Strategii Rozwoju Miasta do 2030 roku. Stanęliśmy jako mieszkańcy w pewnym punkcie, gdy musimy sobie odpowiedzieć, po raz kolejny, na pytanie dokąd zmierzamy. W chwili, gdy nasze miasto ukończyło wielkie realizacje ogromnych projektów, które przyciągają do miasta biznes oraz turystów, przyszedł moment na zastanowienie się nad nowoczesnością widzianą odrobinę inaczej, z perspektywy zwykłego mieszkańca. Taka nowoczesność to przyjazne miasto pełne wspólnych przestrzeni, to miasto świetnie skomunikowane, czyste, nie tylko budujące nowe konstrukcje, ale także rewitalizujące ogrom przestrzeni, które niekoniecznie należy wyburzać, gdyż czasami warto po prostu tchnąć w nie inne, nowe życie. I właśnie tego, pomyślnych rewitalizacji, życzmy sobie na następne lata, abym za jakiś czas mógł stworzyć kolejny przewodnik dla Was – tym razem przewodnik po miejscach, które zyskały nowe życie.

***

Przyjeżdżacie do Krakowa? Szukacie innej trasy zwiedzania? A może po prostu podobał się Wam ten spacer po nowoczesnym Grodzie Kraka? Podzielcie się tym artykułem, sprawcie, aby ci, którzy długo nie byli w Krakowie, wrócili do nas wkrótce. Serdecznie zapraszam! Wojażer.

***

Wpis powstał w ramach akcji #KrakowExperience. Razem z kilkoma innymi blogerami pokazujemy Kraków z nieco innej perspektywy, przygotowując tematyczne wpisy. Jeżeli chcecie poznać Kraków inaczej, poniżej znajdziecie pozostałe materiały, które pojawiły się w ramach akcji:

• LosWiaheros o terenach zielonych i dzikich w Krakowie.
• Anita Demianowicz i jej miejsca, w których warto zrobić zdjęcia.
• Rodzina bez granic: Kraków z dziećmi.
• Krakowski film Pauliny Wierzgacz.
• Ula Fiedorowicz i jej Kraków na talerzu – kulinarny przewodnik po mieście.
• GdzieWyjechac.pl i ich szlak z duchem sztuki. Dodatkowo świetny film autorstwa Marcina Nowaka.
• Uduchowiony szlak Paragonu z podróży.
• Stay Fly i jego przewodnik po Krakowie śladami popkultury.
• Zycie jest piękne o Krakowie z dreszczykiem emocji.

Materiał powstał w ramach akcji „Kraków Experience” przy współpracy z Wydziałem Promocji i Turystyki UM Kraków. Koordynacja cyklu: Bloceania.