Padwa. Miasto świętego Antoniego

W dzieciństwie zdarzało mi się notorycznie gubić rzeczy. Z reguły nie było to ich prawdziwe stracenie, ale raczej niepamięć w stosunku do tego, gdzie je ostatnio widziałem. Ten stan rzeczy przeciągał się w zasadzie na cały czas szkolny a następnie uniwersytecki. Najwięcej zapominałem podczas sesji. Moja mama, wielka orędowniczka wszelkich świętych do spraw wszystkich, zawsze powtarzała – pomódl się do św. Antoniego. Niewiele mi to z reguły dawało, gdyż najwidoczniej nawet święty nie był w stanie sięgnąć w najgłębsze zakamarki mojej beznadziejnej pamięci. Wtedy, zrozumiawszy, że nie warto ufać własnej pamięci, postanowiłem wszystko zapisywać.

Jakiś czas temu zapisałem więc, że po Weronie a przed Wenecją, odwiedzimy Padwę, bo i nazwa brzmiała zachęcająco, i lokalizacja sugerowała, że być może warto. Tak przybywaliśmy do miasta, o którym nasłuchałem się tyle dobrego, i w którym dosyć szybko zgubiłem coś dla mnie niezwykle  ważnego – wiarę, że każde włoskie miasto jest dla mnie i każde jest idealne.

Na pewno się znajdzie! – słyszałem gdzieś w głębi duszy, gdy znów nie mogłem znaleźć kluczy – Tak wiem, pomódl się do świętego Antoniego – odpowiadałem sam sobie. Zawsze chodziło o tego świętego, tego właśnie, którego znajdziecie w Padwie i tego, który przyciąga do niej rzesze pielgrzymów z całego świata, w tym w ogromnej mierze z Polski. Świadczy o tym dosyć spora ilość informacji po polsku, które można znaleźć na miejscu. Bazylika św. Antoniego, jakby na to miasto nie patrzeć, to w zasadzie serce miasta, coś, co nadaje mu pewien dodatkowy poziom odbioru i dodatkowy segment bardzo konkretnych wpływów. To nie jest już tylko kolejne, przyjemne, włoskie miasto, ale kraina tego właśnie świętego. Dla wielu to ważny powód, dla którego odwiedzają to miejsce.

Święty Antoni z Padwy

Antoni był portugalskim mnichem z Lizbony, który mając 33 lata, w roku 1228, osiedlił się w Padwie, gdzie spędził jedynie dwa lata swojego  życia. Rozwijał  swoje apostolstwo na terenie północnych Włoch, po czym powrócił do miasta w roku 1231. Zachorowawszy na przepuklinę, w tymże roku zmarł. Zwłoki Świętego, bo takiego określenia używa się w mieście, gdyż wszyscy wiedzą, o którego świętego chodzi, pochowano w kościele św. Marii Matki Bożej. W zasadzie od razu zaczął szerzyć się jego kult, co skutkowało kanonizacją na niecały rok po jego śmierci. Jest to najszybciej wyniesiony na ołtarze człowiek w historii Kościoła Katolickiego. Zaraz po kanonizacji rozpoczęła się budowa bazyliki, najważniejszego zabytku miasta.

Antoni pochodził z majętnej rodziny, ale postanowił pójść drogą duchowieństwa. Bardzo szybko zbliżył się do myśli św. Franciszka i z czasem przeniósł się z zakonu św. Augustyna do franciszkanów. Nie do końca skromny był jego cel, gdyż pragnął wyjechać do Maroka i umrzeć w nim drogą męczeńską za głoszenie Ewangelii. Zamiast tego wylądował we Włoszech, gdzie zasłynął niesamowitą erudycją, pamięcią, pięknymi kazaniami oraz nieziemskim głosem. To właśnie jego niesamowita wiedza oraz ogromnie cenione kazania, sprawiły, że stał się jednym z najważniejszych świętych, zaś kilkadziesiąt lat temu wyniesiono go do rangi Doktora Kościoła. Jest przy tym patronem zaginionych ludzi i rzeczy, podróżnych i wielu innych grup.

Padwa. Co warto i co zgubiłem, a czego nie odnalazłem?

Jest ów święty Antoni, jak wielu innych świętych, błogosławieństwem dla miasta w czasach współczesnych, gdy turystyka religijna jest jedną z najszybciej rozwijających się części tego sektora gospodarki, jakim jest turystyka. I nie wiem czy gdyby nie jego obecność, historia z nim związana oraz piękna bazylika, w której jest pochowany, w ogóle wspominałbym Padwę jako miejsce, do którego chciałbym wracać. Jest ona z pewnością miejscem, w którym warto się na chwilę zatrzymać, jednak nie porywa, nie miażdży, nie pociąga jakimś seksapilem, który odnajdywałem w wielu innych, włoskich miastach.

Zgubiłem więc w Padwie przekonanie, że Włochy jako całość, to miejsce w stu procentach idealne i stworzone dla mnie. To jest faktycznie kraj, który kocham miłością bezgraniczną, ale rozdziewiczywszy się za pomocą pierwszego zawodu, zrozumiałem, że jak wszędzie na świecie, po okresie idealizowania, przychodzi okres zwykłego, chłodnego oceniania. I gdy już doszło do chłodnej oceny, okazało się, że włoskie miasto, które nie ma wokół siebie wzgórz lub na wzgórzach nie jest położone, miasto, w którym dosłownie rządzą studenci, a co za tym idzie, kuchnia włoska tam serwowana jest równie studencka, jest po prostu miastem dla kogoś innego, ale nie dla mnie. I nie chodzi o to, że mam coś do studentów albo kuchni pod nich kreowanej, ale o to, że we Włoszech szukam po prostu czegoś innego, czegoś, czego w tym mieście nie odnalazłem. I nawet święty Antoni nie pomógł.